CAtrin Braila is een hete – of moet ik zeggen warme – puinhoop met deze remake van de zeer recente Deense erotische thriller Queen of Hearts, en het is niet meteen duidelijk waarom ze precies de behoefte voelde om haar eigen gematigde versie te regisseren. De veranderingen komen neer op het uitsmeren van de ijzige Scandinavische glans van het origineel, waardoor de erotische opwinding wordt verminderd, de uitvoeringen arbeidsintensiever worden en zo de essentiële absurditeit van het verhaal gevaarlijk open blijft.
In de eerste film van schrijver-regisseur May El-Touki speelt Trine Dyrholm een elegante carrièreadvocaat die gespecialiseerd is in het verdedigen van de belangen van slachtoffers van verkrachting en een hartstochtelijke affaire heeft met haar tienerstiefzoon; dat wil zeggen, de grillige zoon van haar man uit zijn eerste huwelijk. Nu wordt de actie verplaatst van het koele Denemarken naar de zonnige zomer Frankrijk en Lea Drucker speelt de legitieme hoogvliegende Anne, getrouwd met de rijke maar saaie zakenman Pierre (Olivier Rabourdin), met twee schattige geadopteerde tweelingmeisjes. Ze heeft een zus, Mina (Clotilde Curot), die hier woont, een minder glamoureus en succesvol leven leidt, en haar pretenties komen Anne niet zachtaardig, maar sluw over.
Als zijn ex-vrouw het niet aankan met Pierre’s 17-jarige zoon Theo (Samuel Kircher), komt hij bij Anne en Pierre wonen en wordt Anne getroffen door zijn slordige, opgeblazen praal, zijn eenzaamheid, zijn kwetsbaar vanwege zijn sombere houding en de manier waarop hij zonder shirt rondloopt, waardoor een strakke torso zichtbaar wordt die zo anders is dan de slappe buik van haar man. Anne – in de onsterfelijke woorden van Noel Coward – is boos op de jongen. Van het een komt het ander, waaronder het besef dat Anne behoorlijk meedogenloos kan zijn in haar eigen overleving. Haar burgerlijke leven blijkt uit de manier waarop ze staat en de hele tijd wijn drinkt in haar mooie huis, en een zweem van potentiële rebellie wordt aangegeven door haar open sportwagen, die niet al te praktisch is voor het vervoeren van een gezin. .
De film van braille is behoorlijk succesvol terwijl de roman doorgaat, maar hij wordt getest op vernietiging als er iets misgaat. De ijzigheid die cruciaal is voor het derde bedrijf van het verhaal weet ze niet over te brengen, ze is gelukkiger met zonnige, lome seksualiteit verliefd. En de ontwikkeling van de plot van het laatste deel van de film, in het bijzonder Anna’s laatste ontmoeting met Theo, ziet er gewoon dom uit.
Breillat lijkt de compromisloze benadering van seksualiteit die ze toonde in beroemde films als À Ma Soeur!, en toch niet op zijn plaats lijkt in een Chabrol-achtig drama waarin Isabelle Huppert Anna onder andere omstandigheden zou hebben gespeeld. In wezen heeft Anne een Groenlandse scherf ijs in haar hart nodig. Drucker snapte het niet – en Braille’s film vindt geen manier om het te krijgen.