Tde titelparade begint zondagmiddag precies om 12.09 uur, kort nadat het zegevierende Borussia Dortmund-team het beroemde Gouden Boek van de stad heeft ondertekend. De teambus rijdt dan anderhalve ronde rond Borsigplatz, een grote rotonde in het noorden van Dortmund, voordat hij vier kilometer door het stadscentrum rijdt, waar tussen de 200.000 en 500.000 fans worden verwacht om de straten te vieren.
Terwijl de spelers en staf van Dortmund de hele week hun gang gingen, zagen ze barrières en verkeersborden omhoog gaan. Ze voelden hun telefoon witgloeiend worden van de vraag naar kaartjes. Misschien hebben ze zelfs de burgemeester van Dortmund horen zeggen: “We gaan ervan uit dat het team zaterdag niet zal missen.” En toch zullen ze ook weten dat het allemaal nog steeds om één ding draait: 90 minuten voetbal die de droogte kunnen beëindigen, of juist breken.
Het werk zit er bijna op. Een overwinning thuis tegen Mainz op de negende plaats op zaterdagmiddag zou het doek doen vallen voor het decennium van dominantie van Bayern München. Een overwinning op Mainz zou het Bundesliga-schild voor het eerst sinds 2012 terugbrengen naar Noordrijn-Westfalen, toen Jurgen Klopp jong was, Robert Lewandowski vooraan stond en elk kind met een exemplaar van FIFA voor Borussia Dortmund wilde spelen.
Bayern, met een achterstand van twee punten maar met een veel beter doelsaldo, moet naar Keulen, winnen en hopen. Niets minder dan een overwinning is voldoende voor Bayern; in dit geval is niets anders dan een overwinning voldoende voor Dortmund. En bij Bayern hebben ze sterke herinneringen aan de grote ontsnapping van 2000, toen ze aan de laatste dag begonnen met drie punten achterstand, maar terugkrabbelden nadat Bayer Leverkusen verloor in Unterhaching.
En in zekere zin zou het het beste resultaat voor Bayern zijn als ze, zelfs in dit meest meedogenloze seizoen, een manier zouden vinden om te winnen. Evenzo zou het voor Dortmund het beste resultaat zijn als ze, nadat ze het kampioenschap op een presenteerblaadje hebben gekregen, een manier vinden om het weer weg te gooien. Maar Dortmund kreeg in de aanloop veel kansen om te stikken. In plaats daarvan bouwden ze gestaag de voorsprong van negen punten weg die Bayern aan het begin van het jaar op hen had, met een zelfvertrouwen en volwassenheid die niet altijd hun trend is geweest.
Dat we op dit punt zijn gekomen, is een verrassing. Zelfs toen Bayern zich een weg baande door de lente, punten liet vallen en Julian Nagelsmann ontsloeg, leek er een wijdverbreide veronderstelling te zijn dat het oude spiergeheugen uiteindelijk de overhand zou krijgen, dat hun tegenstanders uiteindelijk te veel punten zouden laten vallen. “Dortmund is te dom om kampioen van Duitsland te worden”, zei Bayern-voorzitter Markus Söder in april.
In plaats daarvan was het Bayern, met de titel nog in handen, dat afgelopen weekend in eigen huis tegen Leipzig onder druk instortte. Hun record onder nieuwe coach Thomas Tuchel staat op vijf overwinningen, twee gelijke spelen en vier nederlagen, waardoor drie trofeeën binnen twee maanden zouden kunnen verdwijnen. “We hebben het vaak fout gedaan, het is onze schuld”, zei Tuchel deze week. En terwijl Tuchel voorlopig veilig is, cirkelen CEO Oliver Kahn en sportief directeur Hasan Salihamidzic nerveus om het luik heen.
Paradoxaal genoeg was dit geen vintage Dortmund-seizoen. Ze hebben een slechte start gehad en eindigen met minder punten dan in 2016 en 2019, toen ze tweede werden. Maar als ze meer van hun kans te danken hebben aan de zwakte van Bayern, dan hebben ze die met vasthoudendheid gegrepen. Het aanvallende trio van Sebastien Haller, Karim Adeyemi en Donyell Malen was de afgelopen weken onweerstaanbaar. Gio Reina voegde vitale doelpunten toe. Julian Brandt en Jude Bellingham voerden de show vanaf het middenveld. Ondertussen vertrouwden ze ter verdediging op de ervaring van Niklas Suhle en Mats Hummels – de enige overlevenden van de laatste overwinning van Dortmund.
na het verzenden van het nieuws
Dit is misschien wel het scherpste punt van contrast met eerdere kanshebbers. De aankopen van Haller en Süle afgelopen zomer waren een erkenning dat het beroemde jeugdmodel van Dortmund een beetje balans nodig had. Dus naast jonge sterren als Bellingham, Reina en Adeyemi zijn er oudere koppen als Jule en Hummels, Emre Can en Thomas Meunier, Haller en Rafael Guerreiro, die allemaal elders titels hebben gewonnen. Deze kleine kern van kennis en ervaring was cruciaal. Voor een jonge speler is Dortmund lange tijd een plek geweest waar je naartoe gaat om op te groeien. Nu, hoopt de club, kan het ook een plek zijn waar je wint.
“Het laat zien dat we niet alleen spelers ontwikkelen, een hoog potentieel creëren, maar dat we ook prijzen kunnen winnen”, aldus sportief directeur Sebastian Kehl. “Het vermogen om titels te winnen is enorm belangrijk om in de toekomst spelers naar Dortmund te lokken, om hun families en zaakwaarnemers te overtuigen. We willen ambitieus zijn. Maar op een gegeven moment moet je het doen.”
Tien jaar nadat deze twee clubs tegenover elkaar stonden in een glinsterende Champions League-finale, heeft het Duitse voetbal dat gedaan eenpartijstaat. Bayern heeft de laatste 10 Bundesliga op rij gewonnen en het was de taak van alle anderen om te applaudisseren. En daarom gaat het niet zozeer om de naam als wel om het idee. Kun je tegelijkertijd een levendige competitie en een echte titelrace hebben? Kun jij spelers blijven verkopen en sterker worden? En kunnen reuzen ooit echt worden omvergeworpen in het geldgedreven spel van vandaag? Zondag om 12.09 uur hebben we meer dan een flauw idee van de antwoorden.